Zdolności (właściwości) buforowe gleby to jej możliwości do przeciwstawiania się zmianom odczynu po dodaniu niewielkich ilości mocnego kwasu lub mocnej zasady. Zależą przede wszystkim od właściwości fizykochemicznych gleby - zawartości węglanów, pojemności glebowego kompleksu sorpcyjnego, w tym zawartości koloidów mineralnych i próchnicy. W glebach niezawierających węglanów, które dominują w warunkach Polski, o odporności gleby na zakwaszenie w znaczący sposób decyduje pojemność glebowego kompleksu sorpcyjnego oraz stopień jego wysycenia kationami zasadowymi. W efekcie czego najmniejszymi zdolnościami buforowymi wobec zakwaszenia cechują się gleby lekkie np. bielicowe, płowe, a najbardziej odporne na czynniki zakwaszające są gleby ciężkie: czarnoziemy, mady i gleby torfowe. Istotne jest, aby zwiększyć właściwości buforowe gleby, przede wszystkim poprzez stosowanie nawozów wapniowych, które prowadzi do „przełamania właściwości buforowych gleby”. Taki zabieg wpływa na poprawę właściwości fizykochemicznych, biologicznych gleby oraz reguluje stężenie składników pokarmowych w roztworze glebowym i zatrzymuje jony z nawozów, co poprawia warunki wzrostu i rozwoju roślin, ale też pośrednio zapobiega eutrofizacji wód i przyczynia się do unieruchomienia toksycznych jonów glinu i metali ciężkich, co dodatkowo ma wymiar ekologiczny. Ponadto zwiększa różnorodność i liczebność populacji organizmów glebowych, w tym szczególnie mikroorganizmów oraz zdrowotność roślin, głównie w odniesieniu do chorób grzybowych.