Punkty widokowe stanowią podstawowy zasób fizjonomiczny krajobrazu, umożliwiają obserwację panoram, a tym samym warunkują przepływ kulturowych usług ekosystemowych. Widok panoramiczny sam w sobie bywa celem podejmowanej aktywności turystycznej, stąd też funkcjonowanie punktów widokowych związane jest z siecią tras turystycznych. Optymalizacja sieci punktów widokowych jest więc kluczowa dla prawidłowego kształtowania funkcji turystycznej regionu oraz ochrony jego zasobów fizjonomicznych. Celem pracy jest metodyczna propozycja wskaźnika ekspozycji widokowej, będącego geoinformacyjnym narzędziem wspierającym proces wyznaczania i optymalizacji sieci punktów widokowych. Badanie przeprowadzono na przykładzie Szczebrzeszyńskiego Parku Krajobrazowego, w efekcie zaproponowano rozbudowę istniejącej sieci do 45 punktów. Wnioski wypływające z metody i jej ograniczenia omówiono w kontekście praktyki przygotowania operatów ochrony walorów krajobrazowych.