W artykule przedstawiono problematykę występowania i główne kierunki rozprzestrzeniania się afrykańskiego pomoru świń na terenie Polski oraz potencjalne możliwości ograniczania transmisji wirusa na nowe tereny. Niemal od samego początku występowania wirusa na terenie naszego kraju, jako podstawowe narzędzie w zakresie jego ograniczania wymieniana jest intensyfikacja odstrzału dzików. Koncepcja ta wydaje się być o tyle słuszna, że dziki są podstawowym rezerwuarem wirusa w środowisku naturalnym. Jednak w zakresie możliwości transmisji wirusa na nowe tereny, konieczne wydaje się być zwrócenie szczególnej uwagi na inne możliwości jego rozprzestrzeniania, w tym na teren gospodarstw utrzymujących świnie. Przedstawiono szereg wektorów, które uczestniczą lub mogą uczestniczyć w rozprzestrzenianiu się wirusa, a jako najważniejsze wymienić należy różnokierunkowe aspekty aktywności ludzkiej, zarówno w dziedzinach mających związek z utrzymywaniem świń czy polowaniami jak i wielu innych, które jako wektory pośrednie mogą uczestniczyć w transmisji wirusa na nowe tereny. W świetle przedstawionych danych nasuwa się konkluzja, iż podstawowym narzędziem walki z wirusem jest przestrzeganie zasad bioasekuracji przez szereg osób, które potencjalnie mogą być wektorami bezpośrednimi i pośrednimi transmisji wirusa, a przede wszystkim zasad bioasekuracji w gospodarstwach utrzymujących świnie. Wynika to z faktu, że możliwości szerzenia się wirusa są niemal nieograniczone i nie należy bagatelizować żadnych, nawet najdrobniejszych szczegółów w zakresie biosekuracji gospodarstw utrzymujących świnie, gdyż skutki zaniechania niosą za sobą ogromne straty ekonomiczne.