Głównym celem badań była ocena populacji Stevia rebaudiana pod względem zdolności do mikrorozmnażania z eksplantatów węzłowych. Pierwotnymi eksplantatami były wierzchołki pędów pobrane z roślin rosnących w szklarni. Eksplantaty węzłowe wycięto ze sterylnych roślin wytworzonych in vitro. Wyłożono je na pożywkę MS uzupełnioną różnymi stężeniami BAP (0,5–4 mg.dm-3). Po trzech tygodniach przełożono eksplantaty na świeże pożywki z tymi samymi stężeniami BAP i GA3 w stężeniu 0,1 mg,dm-3. W czasie trzech następnych tygodni wszystkie eksplantaty zregenerowały pędy. Maksymalne formowanie pędów (średnio 11,36 z eksplantatu) stwierdzono na pożywce zawierającej 1,0 mg.dm-3 BAP i 0,1 mg.dm-3 GA3. Wszystkie kombinacje BAP i GA3 wytwarzały dużo kalusa. Rozwinęło się go najwięcej na pożywce MS zawierającej BAP w stężeniu 1,0 mg.dm-3. Pędy ukorzeniano w pożywce MS uzupełnianej różnymi stężeniami IBA (0,25–2 mg.dm-3). W czasie 5 tygodni wszystkie pędy wytworzyły korzenie. Najwięcej korzeni (10,04) otrzymano przy 1,0 mg.dm-3 IBA. 40 roślin wysadzono do doniczek wypełnionych sterylną mieszanką glebową i poddano procesowi hartowania. Proces aklimatyzacji przeżyło 92,5% roślin.