Zejście zakażenia zależy od właściwości genetycznych patogenu do szybkiego namnażania się w organizmie gospodarza, wykorzystania jego składowych jako pokarmu, produkcji enzymów rozkładających białka i chitynę, co umożliwia przekroczenie ochronnych barier anatomicznych ciała i przeciwstawienie się mechanizmom odporności owada. Odporność pszczoły miodnej jest kompleksem różnych odrębnych układów działających w bardziej lub mniej skoordynowany sposób w ochronie przed infekcjami wirusowymi, bakteryjnymi i grzybiczymi. W zakażeniach wirusowych odpowiedź komórkowa obejmuje fagocytozę i otoczkowanie. W zakażeniach bakteryjnych odczyny hemocytarne uzupełnia przeciwbakteryjna aktywność lizozymu i głównie apidycyn. W odporności przeciwgrzybiczej są zaangażowane bariery mechaniczne ciała, odczyny komórkowe i humoralne. Fagocytoza i otoczkowanie to dwa powszechnie występujące odczyny obronne pszczoły miodnej przed infekcjami grzybiczymi. U pszczoły miodnej zarówno lizozym, jak i indukowane peptydy przeciwdrobnoustrojowe lub drobnocząsteczkowe białka są pozbawione aktywności przeciwgrzybiczej.